در یك مطالعه مطرح شد
راهی برای بهبود تعادل بیماران مبتلا به آرتروز زانو
نتایج یک پژوهش درباب بهبود تعادل بیماران مبتلا به آرتروز زانو نشان داد که انجام تمرین های تعادلی در آب و خشکی می تواند در بهبود تعادل و جلوگیری از زمین خوردن این بیماران مؤثر باشد، ولی تاثیر انجام این تمرینات در خشکی بهتر بود. بنا بر این و باتوجه به هزینه های بالای استفاده از استخر و درمان های مبتنی بر آب، می توان تمرینات تعادلی را در محیط خشکی تجویز کرد.
به گزارش نئوپدیا به نقل از ایسنا، بیماری آرتروز یا استئوآرتریت شایع ترین بیماری مفاصل در سراسر جهان است و مفصل زانو بیشتر درگیر این مشکل می شود. در این بیماری، غضروف ها و ساختارهای اطراف آنها تخریب شده و همین طور موجب به وجود آمدن خارهای استخوانی و تحلیل استخوان می شوند. بیماری آرتروز یا استئوآرتریت شایع ترین بیماری مفاصل در سراسر جهان است و مفصل زانو بیشتر درگیر این مشکل می شود. در این بیماری، غضروف ها و ساختارهای اطراف آنها تخریب شده و همین طور موجب به وجود آمدن خارهای استخوانی و تحلیل استخوان می شوند.
نزدیک ۴۰ درصد از بیماران بالای ۶۵ سال از آرتروز زانو رنج می برند و درد، تورم، ضعف عضلانی، کاهش دامنه حرکتی، بی ثباتی مفصل، کاهش تعادل، سفتی مفاصل و... همچون علایم و نشانه های این بیماری هستند.
در بیماران مبتلا به آرتروز خطر سقوط و زمین خوردن افزایش می یابد و عوامل مختلفی در بروز این مشکل نقش دارد. زمین خوردن در سالمندان منجر به لطمه های مختلفی همچون شکستگی استخوان می شود. همین طور این مشکل نتایج روانی مانند ترس از زمین خوردن و افسردگی را نیز به همراه دارند که همین موضوع موجب کاهش کیفیت زندگی این بیماران می شود.
مطالعات مختلفی در مورد روش های بهبود تعادل و کاهش خطر سقوط انجام شده است و در بعضی از این مطالعات عنوان شده که ورزش ترکیبی در آب می تواند در بهبود خطر زمین خوردن مؤثر باشد.
در محیط های آبی حفظ تعادل به سبب تغییر مرکز ثقل بدن، چالش برانگیزتر است و ممکنست تمرینات تعادلی در آب بتواند خطر سقوط را کم کند. پژوهشگران گروه فیزیوتراپی دانشگاه علوم پزشکی زاهدان در مطالعه ای به بررسی این مساله پرداختند.
در این مطالعه برای مقایسه تاثیر انجام تمرین تعادلی در آب و خشکی در بهبود تعادل، ۴۳ زن بیمار مبتلا به آرتروز زانوی خفیف تا متوسط انتخاب شدند و بطور تصادفی در سه گروه (تمرین تعادلی در آب، تمرین تعادلی در خشکی و گروه کنترل)، قرار گرفتند.
برای انجام این مطالعه از بیماران گروههای تمرین تعادلی در آب و خشکی درخواست شد که علاوه بر تمرین های روتین فیزیوتراپی، ۱۲ جلسه تمرین تعادلی به مدت چهار هفته و هر هفته سه جلسه، انجام دهند و بیماران گروه کنترل تنها درمان روتین فیزیوتراپی را دریافت نمودند.
پیش از شروع این مطالعه، میزان خطر سقوط این بیماران با بهره گیری از یک دستگاه تعادلی ارزیابی شد. برای این اندازه گیری از بیماران خواسته شد با پای برهنه و چشم باز روی یک سطح بایستند و دست ها روی قفسه سینه قرار بگیرد. از آنها خواسته شد صاف بایستند و هنگام تغییر زاویه دستگاه، تنها در صورت نیاز کمی وضعیت بدن خودرا تغییر دهند. برای اندازه گیری خطر سقوط، سطح ناپایداری دستگاه در سطح دو تا ۶ قرار گرفت. همین طور بعد از ۱۲ جلسه تمرین نیز همه شرکت کنندگان در این مطالعه مجدد از نظر خطر سقوط مورد بررسی قرار گرفتند.
بررسی های این مطالعه نشان داد که خطر سقوط در همه گروه ها بعد از مداخله، بهبود پیدا کرد و این بهبود می تواند به سبب تمرینات تقویتی و کششی باشد که در فیزیوتراپی های روتین انجام می شود.
در این مطالعه، تفاوتی بین دو گروه تمرین تعادلی در آب و خشکی مشاهده نشد. مقایسه بین این دو گروه با گروه کنترل نشان داد که گروه تمرین تعادلی در آب تفاوتی با گروه کنترل نداشت، ولی خطر سقوط بیماران در گروه تمرین تعادلی در خشکی نسبت به گروه کنترل بهبود پیدا کرده بود.
این نتایج حاکی از این بود که خطر زمین خوردن بعد از تمرین تعادلی، در هر دو محیط آبی و خشکی کاهش می یابد؛ اما گروه تمرین در خشکی نتیجه بهتری داشت و این مساله بر خلاف فرضیه ابتدایی پژوهشگران بود.
پژوهشگران این مطالعه، برمبنای نتایج به دست آمده، می گویند: باتوجه به هزینه های بالای استفاده از استخر و درمان های مبتنی بر آب، می توان تمرینات را در محیط خشکی تجویز کرد.
در انجام این تحقیق فرزانه حاج محمدی، محمد حسینی فر، اصغر اکبری، فاطمه غیاثی، حسن نامور، احمدرضا عسکری آشتیانی؛ پژوهشگران گروه فیزیوتراپی دانشگاه علوم پزشکی زاهدان با یکدیگر مشارکت داشتند.
یافته های این مطالعه بصورت مقاله علمی در نشریه مجله توانبخشی ایرانیان (Iranian Rehabilitation Journal) انتشار یافته است.
این مطلب نئوپدیا را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب