در پژوهشی دانشگاهی بررسی شد
دیدگاه پزشكان ایرانی درباره یوتونازی
نئوپدیا دیدگاه پزشكان ایرانی درباره یوتونازی
به گزارش نئوپدیا به نقل از ایسنا، به سبب تغییرات به وجود آمده در نحوه زندگی مردم و پیشرفت دانش پزشكی، مسائلی از قبیل چطور و چگونه مردن در سال های اخیر از اهمیت به خصوصی برخوردار بوده است. در این زمینه یكی از مباحث مهم و مورد بحث، سوژه یوتانازی بوده است. یوتانازی یا قتل ترحمی، كشتن انسان یا حیوان با كمترین درد و از روی شفقت است. قتل ترحمی به صورت خاص به عمل فعالانه برای كشتن بیمار اشاره می كند و با عملی انفعالی، مثل رخصت دادن به بیمار برای خودداری از دریافت با آگاهی از مرگ حتمی متفاوت است.
به گفته محققان، یوتانازی سوژه جنجالی مورد بحث در خیلی از كشورهای جهان در ضمن دهه های اخیر بوده است و جنبه های مختلف حقوقی، اخلاقی، پزشكی و اجتماعی آن، هنوز هم سوژه تحقیق و مجادله است. هلند و بلژیك و سوئیس، كانادا و برخی از ایالات آمریكا در مواردی قتل ترحمی انسان را قانونی می دانند ولی كم وبیش در خیلی از نظام های حقوقی همچون ایران، چنین عملی قتل شمرده می شود، بااینكه نوع و میزان مجازات آن معمولاً خفیف تر از قتل های معمولی است.
با توجه به اهمیت قابل توجه یوتانازی یا قتل ترحم آمیز ازنظر حقوقی و اخلاق پزشكی، ضرورت افزایش آگاهی جامعه پزشكی در این خصوص و اتخاذ رویكرد تقنینی قانون گذاران كشور به آن، مورد تاكید صاحب نظران اخلاق و حقوق پزشكی است. با این رویكرد، گروهی از پژوهشگران كشور، مطالعه ای را انجام داده اند كه در آن، نگرش اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشكی به یوتانازی مورد بررسی قرار گرفته است.
در این پژوهش مقطعی و توصیفی، داده های مورد نیاز با استفاده از یك پرسش نامه علمی از ۱۳۲ نفر از اعضای هیئت علمی دانشكده پزشكی دانشگاه علوم پزشكی تبریز جمع آوری شد و سپس این داده ها، با روش های آماری و كامپیوتر، مورد آنالیز قرار گرفتند.
طبق نتایجی كه از این تحقیق به دست آمده است، محققان ضمن تاكید بر تفاوت آشكار نتایج این مطالعه با مطالعات مشابه در سایر كشورها، مشاهده نمودند كه تنها تعداد كمی از پزشكان دانشگاه علوم پزشكی تبریز موافق با انجام یوتانازی بوده اند.
بر این اساس، مجریان این پژوهش معتقدند كه جهت بهبود كیفیت زندگی بیمارانی كه در مراحل پایانی زندگی خود قرار دارند، باید نوعی مراقبت موسوم به «Palliative Care» یا اصطلاحاً «مراقبت تسكینی» به صورت مناسب تری در نظام سلامت كشور رواج یابد.
در این رابطه، عبدالحسن كاظمی، استاد مركز تحقیقات فلسفه و تاریخ پزشكی دانشگاه علوم پزشكی تبریز و همكاران ایشان در پژوهش فوق، می گویند: «بررسی پاسخ های ۱۳۲ پرسش نامه نشان داد كه فقط حدود ۱۰ درصد از پزشكان معتقدند كه تنها تحت شرایط خاصی در محیط بیمارستانی و غیربیمارستانی (مانند منزل)، یوتانازی قابل قبول است و اكثریت قاطع پاسخ گویان اعتقاد داشتند كه تحت هیچ شرایطی، نباید به پزشكان اجازه یوتانازی داده شود».
مجریان تحقیق مورد نظر می افزایند: «متخصصین خون، انكولوژی و اعصاب و روان، بیشتر از سایر گروه ها، مخالف با یوتانازی بودند. ولی پزشكان متخصص بیهوشی بیشتر از سایر گروه ها، در شرایط خاص موافق با انجام یوتانازی در بیماران بستری لاعلاج در بیمارستان بودند».
كاظمی و همكارانش اظهار كردند: «نگرش نسبت به یوتانازی در بین پزشكان كشورهای مختلف بسیار متفاوت می باشد. اما در كل به نظر می آید علاوه بر فرهنگ جامعه، نوع بیماری، میزان آگاهی پزشك از وضعیت بیماران اصطلاحاً در مرحله نهایی یا End Stage و همین طور آشنایی با تكنیك های مدیریت درد و مراقبت تسكینی، ازجمله مواردی هستند كه باید در تعیین نگرش پزشكان نسبت به یوتانازی مورد توجه قرار گیرند. بر همین مبنا در كنار مطالعه سوژه یوتانازی، لازم است این مسائل باز به سبب داشتن ارتباط ماهوی با سوژه یوتانازی مورد بررسی قرار گیرند تا با داشتن نگرش دقیق پزشكان یك جامعه نسبت به مسئله یوتانازی و مسائل مرتبط به این موضوع، برنامه ریزی مناسب و اصولی در جهت ارتقای مراقبت از بیمارانی كه یوتانازی در مورد آنان مطرح است، امكان پذیر باشد».
این نتایج تحقیقاتی را مجله پزشكی قانونی ایران وابسته به سازمان پزشكی قانونی كشور در چارچوب مقاله ای علمی پژوهشی به چاپ رسانده است.
این مطلب نئوپدیا را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب