پژوهشگران بررسی كردند
كیفیت آب دستگاه های دیالیز در بیمارستان ها چگونه است؟
نئوپدیا: پژوهشگران با انجام یک مطالعه، کیفیت آب دستگاه های دیالیز سه بیمارستان در آذربایجان شرقی را مورد بررسی قرار دادند و عنوان کردند که استانداردهای ملی درباب کنترل کیفیت آب بخش دیالیز وجود نداشته و اقدامات و پارامترهای پایش شده در بیمارستان ها تفاوت زیادی با دستورالعمل مطرح در استانداردهای بین المللی دارند.
به گزارش نئوپدیا به نقل از ایسنا، «همودیالیز» فرآیندی حیات بخش برای بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه است که طی آن سموم تجمع یافته در خون بیمار تصفیه شده و همراه با آب دفع می شود.
در خصوص بیماران همودیالیز، نکته ای که لازم است مدنظر قرار گیرد، آن است که این بیماران طی فرایند درمانی در معرض حجم بسیار زیاد آب قرار می گیرند. مایع دیالیز شامل مخلوطی از مواد اولیه تغلیظ شده الکترولیت ها و آب به نسبت یک به ۳۴ است. مایع تغلیظ شده به صورت تجاری و باکیفیت یکسان تولید می شود؛ ولی امکان دارد آب استفاده شده دارای کیفیت متفاوتی باشد.
آب شبکه توزیع شهر باآنکه از نظر کیفیت مطابق استانداردهای آب آشامیدنی است، ولی به علت دارا بودن بعضی عناصر بدون تصفیه تکمیلی، جهت فرایند دیالیز مناسب نبوده و می تواند خطرات زیادی برای چنین بیمارانی به همراه داشته باشد. به هیمن دلیل جهت استفاده از چنین آب هایی در مراکز دیالیز باید آنها را باردیگر مورد تصقیه تکمیلی قرار داد.
با توجه به نقش مهم عملکر تصفیه آب در مراکز دیالیز و هم تأثیر کیفیت شیمیایی و میکروبی آب دیالیز در سلامتی و افزایش طول عمر بیماران کلیوی، پژوهشگران با انجام یک مطالعه کیفیت آب در بخش دیالیز را مورد بررسی قرار دادند.
در این مطالعه بخش دیالیز سه بیمارستان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی در شهرهای تبریز، اسکو و عجب شیر استان آذربایجان شرقی، بررسی شدند. بخش دیالیز این بیمارستان ها در مجموع دارای ۶۰ تخت فعال و هفت دستگاه اسمز معکوس است و منبع تأمین آب مورد نیاز این بخش، آب شهری است. برای تهیه اطلاعات در ارتباط با کیفیت آب ورودی دستگاههای دیالیز، اطلاعات بایگانی شده موجود در ارتباط با نتایج کنترل کیفی و آنالیز آب ورودی و ساخته شده در خلال سالهای ۱۳۹۳ تا ۱۳۹۵ استفاده شد.
بررسی های این مطالعه نشان داد که اختلاف مفهوم داری بین کیفیت آب، پیش و بعد از سیستم اسمز معکوس وجود دارد. همینطور مشخص شد که به جز کلسیم، منیزیم، فلوراید و نیترات، غلظت بقیه کاتیون ها و آنیون ها در ۱۰۰ درصد نمونه ها کم تر از حد استاندارد ارزیابی شد.
در این مطالعه عنوان شد که نمونه های آب ورودی به دستگاه دیالیز در حدود پنج درصد موارد دارای آلودگی توتال باکتری های کلی فرم بود و در هیچ کدام از نمونه ها، کلی فرم مدفوعی وجود نداشت.
بر اساس مشاهدات این پژوهش، دفعات و تواتر زمانی انجام آزمایشات، در بیمارستان ها رعایت نشده بود.
همچنین در این مطالعه مشاهده شد که با وجود خطر فلزات سنگین برای سلامتی بیماران دیالیزی، آزمایشات فلزات سنگین بر روی آب دیالیز انجام نمی گیرد.
بر اساس بررسی های این پژوهش، استانداردهای ملی در مورد کنترل کیفیت آب بخش دیالیز وجود نداشته و اقدامات و پارامترهای پایش شده در بیمارستان ها تفاوت زیادی با دستورالعمل مطرح در استانداردهای بین المللی دارند.
پژوهشگران این مطالعه در مورد نتایج به دست آمده می گویند: احتیاج به تدوین استاندارد ملی در مورد کنترل آب دیالیز، آزمایش تمام پارامترهای کیفی آب دیالیز برطبق استانداردها در دفعات و بازه های زمانی منظم، آگاه سازی هرچه بیشتر مدیران بیمارستان و کارشناسان بهداشت محیط در ارتباط با اهمیت کیفیت آب دیالیز در سلامتی و افزایش امید به زندگی بیماران دیالیزی احساس می شود.
در انجام این مطالعه میکائیل عباس زاده، محمد مسافری، محمدعلی عابدپور؛ پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی تبریز، به همراه سمیرا شیخ الاسلامی از اداره کل سلامت محیط و کار وزارت بهداشت، مشارکت داشتند.
یافته های این مطالعه به صورت مقاله علمی پژوهشی با عنوان «ارزیابی کنترل کیفی فیزیکوشیمیایی و میکروبی آب دستگاههای همودیالیز در بیمارستان ها» در مجله تصویر سلامت مرکز تحقیقات مدیریت خدمات بهداشتی درمانی دانشگاه علوم پزشکی تبریز، انتشار یافته است.
منبع: نئوپدیا
این مطلب نئوپدیا را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب