امید تازه برای درمان پارکینسون و آلزایمر با نانوذرات درمانگر
نئوپدیا: محققان دانشگاه تگزاس با بهره گیری از نانوذراتی گل مانند موفق شده اند عملکرد سلول های مغزی را بهبود دهند و از آنها در مقابل لطمه های اکسیداتیو محافظت کنند.
به گزارش نئوپدیا به نقل از مهر، در قلب یکی از مهم ترین مراکز پژوهشی جهان، نوآوری نوینی در حوزه علوم اعصاب ارائه شده که می تواند مسیر درمان بیماریهای مغزی را دگرگون کند. محققان مرکز تحقیقاتی AgriLife در دانشگاه تگزاس A&M با بهره گیری از ذراتی به صورت گل های فلزی در مقیاس نانو ـ که به آنها نانوفلور (Nanoflower) گفته می شود ـ موفق به بازسازی و صیانت از سلول های مغزی شده اند. این موفقیت می تواند آغازگر نسلی نو از درمان های بیماریهای تحلیل برنده ی عصبی همچون پارکینسون و آلزایمر باشد.
بر پایه ی مقاله ای که در نشریه Journal of Biological Chemistry انتشار یافته است، نانوفلورها قادرند عملکرد میتوکندری ها را در سلول های مغزی بهبود بخشند؛ میتوکندری هایی که مانند موتورخانه های سلولی، مسئول تامین انرژی حیاتی بدن هستند. این نانوذرات نه فقط از سلول ها در مقابل لطمه اکسیداتیو محافظت می کنند، بلکه با ارتقاء سلامت میتوکندری ها، پروسه ترمیم و بازسازی سلولی را نیز تسهیل می سازند.
این مطالعه حاصل همکاری میان چارلز میچل، دانشجوی دکتری در دانشکده علوم زیستی دانشگاه تگزاس A&M، و میخائیل ماتویِنکا، پژوهشگر این مجموعه است. هدایت پروژه بر عهده ی دیمیتری کوروسکی (Dmitry Kurouski)، دانشیار بیوشیمی و عضو مؤسسه AgriLife برای پیشرفت سلامت بوسیله کشاورزی بود.
کوروسکی در این زمینه می گوید: «این نانوگل ها زیر میکروسکوپ ظاهری چشم نواز دارند، اما عملکردشان درون سلول ها بمراتب شگفت انگیزتر است. آنها با بهبود کارکرد سلول های مغزی، به یکی از مهم ترین علل زیربنایی بیماریهای عصبی که همیشه از درمان های مؤثر گریزان بوده اند، پاسخ می دهند.»
میتوکندری ها بطور معمول، مواد غذایی را به انرژی قابل استفاده تبدیل می کنند. اما این پروسه همیشه پاک و بدون پسماند نیست. در در طول این فرآیند، مولکول هایی ناپایدار موسوم به گونه های فعال اکسیژن تولید می شوند که اگر کنترل نشوند، می توانند به بافت ها لطمه برسانند.
برای بررسی توان درمانی نانوفلورها، تیم کوروسکی از دو نوع مختلف این ذرات (دی سولفید مولیبدن یا MoS₂ و دی سلنید مولیبدن یا MoSe₂) در محیط کشت سلول های عصبی و آستروسیت ها استفاده کردند. تنها ۲۴ ساعت بعد از شروع درمان، سطوح گونه های فعال اکسیژن بطور چشم گیری کم شد و نشانه هایی از بهبود در تعداد و کیفیت میتوکندری ها مشاهده شد.
کوروسکی می گوید: «حتی در سلول های سالم هم مقداری استرس اکسیداتیو طبیعی است، اما نانوفلورها عملکرد میتوکندری ها را به شکلی تنظیم می کنند که سطح این مواد سمی حدودا به صفر می رسد.»
در گام بعد، محققان تأثیر نانوفلورها را نه فقط در سطح سلولی بلکه در سطح موجود زنده بررسی کردند. آنان از کرم های آزمایشگاهی Caenorhabditis elegans که در تحقیقات عصبی کاربرد گسترده ای دارند، بهره بردند. نتایج نشان داد کرم هایی که با نانوفلور درمان شده بودند، چندین روز بیش از همتایان خود که درمان نشده بودند، زنده ماندند. همین طور میزان مرگ ومیر در مراحل اولیه زندگی آنها بطور معناداری کم شد.
در ادامه ی مسیر، کوروسکی و تیمش قصد دارند بررسی هایی دقیق تر درباره ی سمیت، پایداری و نحوه پراکندگی این نانوذرات در مدلهای پیچیده تر حیوانی انجام دهند.
با وجود سال ها پژوهش، درمان مؤثری برای صیانت از سلول های عصبی یافت نشده و بیشتر داروهای موجود فقط علایم بیماری را مدیریت می کنند. اما کوروسکی معتقد می باشد فناوری نانوفلورها با هدف گیری مستقیم سلامت میتوکندری و کاهش فشار اکسیداتیو، می تواند دریچه ای تازه به طرف درمان ریشه ای بیماریهای عصبی بگشاید.
تیم تحقیقاتی وی با همکاری نهاد نوآوری دانشگاه تگزاس A&M، درخواست ثبت اختراعی جهت استفاده از نانوفلورها در درمان های محافظت کننده ی عصبی تنظیم کرده اند. آنها همین طور درنظر دارند در مراحل بعدی با دانشکده پزشکی دانشگاه جهت بررسی کاربرد نانوفلورها در درمان سکته مغزی، لطمه های نخاعی و بیماریهای تحلیل برنده عصبی همکاری کنند.
کوروسکی در آخر اشاره کرد: «ما بر این باوریم که نانوفلورها می توانند به یک طبقه ی درمانی جدید تبدیل شوند. هدف ما این است که مطمئن شویم این فناوری ایمن، مؤثر و دارای سازوکار مشخصی است. اما آن چه تا حالا دیده ایم، نوید پتانسیلی خارق العاده را در دل این نانوذرات نهفته دارد.»
این مطلب نئوپدیا را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب