پیشرفت در درمان سرطان با نانوذرات پایدار
نئوپدیا: پژوهشگران چینی با ترکیب پلیمر و پروتئین های خونی، نانوذراتی پایدار و پرظرفیت ساختند که می تواند تغییرات مثبتی در درمان هدفمند سرطان و کاهش عوارض دارویی بوجود آورد.
به گزارش نئوپدیا به نقل از ستاد نانو، محققان دانشگاه شیان جیائوتونگ-لیورپول (XJTLU) و دانشگاه نانجینگ چین موفق به توسعه یک سیستم نوین دارورسانی شده اند که می تواند اثربخشی درمان بیماری هایی مانند سرطان را بطور شایان توجهی افزایش دهد. نتایج این مطالعه که در نشریه معتبر «ACS Applied Materials & Interfaces» پخش شده، از طراحی نانوذراتی خبر می دهد که با ترکیب پلیمرهای زیست تخریب پذیر رایج در پزشکی و آلبومین، پروتئین طبیعی خون، تولید شده اند. این نانوذرات نه فقط قادر به حمل مقادیر بسیار بیشتری از داروهای ضدسرطان هستند، بلکه پایداری فوق العاده ای در مقایسه با سیستم های فعلی از خود نشان می دهند.
سال هاست که پلیمرهای زیست تخریب پذیر مانند PLGA برای ساخت نانوذرات دارورسان مورد استفاده قرار می گیرند. این سیستم ها خصوصاً در درمان بیماری هایی مانند سرطان که نیازمند آزادسازی کنترل شده و مداوم دارو هستند، کاربرد گسترده ای دارند. با این وجود، نانوذرات رایج اغلب بعد از مدتی به هم می چسبند و ظرفیت حمل داروی محدودی دارند. این محدودیت ها نه فقط از اثربخشی درمان می کاهد، بلکه ممکنست به سبب نیاز به مواد حامل بیشتر، عوارض جانبی ناخواسته بوجود آورد.
دکتر گانگ روان، استاد ارشد دانشکده داروسازی آکادمی دریاچه خرد (Wisdom Lake Academy of Pharmacy) در دانشگاه شیان جیائوتونگ-لیورپول و مدیر لابراتوار کلیدی سلول تراپی و نانوفرمولاسیون استان جیانگسو که هدایت این مطالعه را بر عهده داشته، در این زمینه می گوید: «ما موفق شدیم دو مشکل اساسی را همزمان حل نماییم. این نانوذرات جدید از ترکیب PLGA، یک پلیمر پزشکی، و آلبومین، پروتئین موجود در خون، تولید شده اند. آلبومین بطور طبیعی در انتقال مواد در بدن نقش دارد و حتی در بعضی داروهای ضدسرطان فعلی نیز استفاده می شود. زمانی که این دو ماده در لابراتوار با هم ترکیب می شوند، بطور خودبه خود ذرات ریز و فوق پایداری می سازند که عملکردی بسیار بهتر از هر یک از این مواد به تنهایی دارد.»
یکی از نتایج اعجاب انگیز این مطالعه، ظرفیت بالای این نانوذرات در حمل داروهای شیمی درمانی است. دکتر زی شینگ ژو، پژوهشگر میهمان از دانشگاه نانجینگ و یکی از نویسندگان هم ارشد این مطالعه، توضیح می دهد:
«این ذرات می توانند تا ۴۰٪ از وزن خودرا داروی دوکسوروبیسین (یک داروی رایج شیمی درمانی) حمل کنند، در صورتیکه نمونه های موجود مانند داکسیل (Doxil) تنها حدود ۱۱٪ ظرفیت دارند. این به آن معناست که بیماران می توانند با دریافت مقدار کمتری از مواد حامل، دوز بیشتری از دارو را دریافت نمایند و در نتیجه عوارض جانبی کمتری تجربه نمایند.»
این تیم تحقیقاتی دو روش مختلف برای بارگذاری دارو روی نانوذرات را بررسی کردند:
۱. بارگذاری در حین تشکیل نانوذرات
۲. نفوذ دارو به ذرات از پیش تولید شده با بهره گیری از اختلاف غلظت طبیعی دارو و حلال
نتایج نشان داد که ترکیب این دو روش، کارآیی بهتری نسبت به استفاده جداگانه از هر کدام دارد.
آزمایش های انجام شده روی سلول های کشت شده در لابراتوار و مدلهای حیوانی، اثربخشی این نانوذرات در رساندن دارو به بافت های هدف را تأیید کرد، در صورتیکه لطمه کمتری به بافت های سالم وارد می شد. یکی دیگر از مزیت های برجسته این سیستم، پایداری فوق العاده آن بود؛ بطوریکه نانوذرات حتی بعد از ۶ ماه نیز ساختار خودرا حفظ کردند. همچنین، مطالعات اولیه نشان میدهد که امکان تولید این نانوذرات در مقیاس صنعتی بدون کاهش کیفیت وجود دارد. محققان قصد دارند در مرحله بعد، قابلیت این نانوذرات را برای حمل انواع دیگر داروها بررسی نمایند.
این مطلب نئوپدیا را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب